Σε αυτή τη σελίδα μπορείτε να δείτε τα συμπεράσματα των θεμάτων κοινωνικών δικαιωμάτων που τέθηκαν σε συζήτηση. Αν δεν μπορείς να βοηθήσεις αλλα θέλεις κάπως να συνεισφέρεις μπορείς να το κάνεις, καθενός η συνεισφορά θεωρείτε πολύτιμη. Εργαζόμαστε για ένα εργαλείο που θα επιτρέπει την πραγματική συζήτηση στο δίκτυα και θα δίνει τη δυνατότητα να συνεχιστεί η εργασία αυτών των ημερών, με συνεχείς ενημερώσεις.
Ladislao Martinez: Οι πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων
Ο δημόσιος τομέας δημιουργήθηκε για να ικανοποιήση συγκεκριμένες ανάγκες που δέν καλύπτει ο ιδιωτικός
Ο δημοσιος τομέας ανέκαθεν ήταν πολύ σημαντικός στην ιστορία της Ισπανίας. Δημιουργήθηκε εξ’ ανάγκης, για να βελτιώση τη ζωή των ατόμων, γιατι ο ιδιωτικός δεν κάλυπτε συγκεκριμένες ανάγκες.
Τη δεκαετία του ’70 έπαιξε αποφασιστηκό ρόλο στη οικονομική δομή της χώρας, επικαλύπτοντας τον ιδιωτικό τομέα και βελτιώνοντας την ποιότητα ζωής. Τη δεκαετία του 80 άρχισε η διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, οικοιοποιώντας ενα σημαντικό μέρος της δημόσιας κληρονομίας και, ταυτόχρονως, ξεκινώντας μια “επανάκτηση” της λατινικής αμερικής.
Το επιχείρημα για τις ιδιοτικοποιήσεις είναι η μη αποδοτικότητα του τομέα, αλλά αυτό είναι ανακριβές.
Στην πραγματικότητα, υπάρχει μια δεύτερη διαδικασία ιδιωτικοποιήσεων: ΑΕΝΑ (Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας),Canal de Isabel II (Εταιρία Υδρεύσεως Μαδρίτης), και ο αντίστοιχος ισπανικός Ο.Π.Α.Π.
Υπάρχουν ενδιαφέρουσες εμπειρίες από την πάλη και την αντίσταση σε αυτές τις διαδικασίες. Ένα παράδειγμα είναι η ιταλική εμπειρία και το πρόσφατο δημοψήφισμα, που έδωσε τη δυνατότητα να σταματήση η ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης, καθώς στην Ιταλία ο νόμος καθορίζει οτι η συγκέντρωση 500.000 υπογραφών δύναται να ορίσει δεσμευτικά και αμετάκλητα τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος ( Ο Μπερλουσκόνι περιγέλασε τους ιταλούς που πήγαν “στην παραλία” και επέστρεψαν για να ψηφίσουν και κανένα ιταλικό τηλεοπτικό κανάλι δεν μίλησε περί του θέματος- αν και ήταν αναγκαία μια ελάχιστη συμμετοχή προκειμένου το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος να είναι δεσμευτικό- όμως ακόμα και έτσι οι Ιταλοί ψήφισαν).
Bibiana Medialdea. Εργασιακή Αναμόρφωση και συντάξεις:
Είναι μια απάτη το επιχείρημα οτι το δημόσιο σύστημα συντάξεων δεν είναι βιώσιμο. Κάθε χρόνο το Ταμείο Κοινωνικής Ασφάλισης έχει θετικό ισοζύγιο.
Οι εργασιακές μεταρυθμίσεις και αυτές του συνταξιοδοτικού αποτελούν τις 2 κυριότερες επιθέσεις που πραγματοποιούνται ενάντια στον πλυθησμό τα τελευταία χρόνια. Τοποθετούνται μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο παλινδρομήσεων των 2 τελευταίων ετών: με μια αγοραστική δύναμή σε πτώση, ένα χρηματοοικονομίκο σύστημα οπισθοδρομεί…
Οι εργασιακές μεταρυθμίσεις διευκολύνουν και κάνουν “φτηνότερες” τις άδειες και απολύσεις: ιδιωτικοποιώντας τους εργασιακούς “διαμεσολαβητές”, που προτίστως ήταν μια δημόσια υπηρεσία. Τα συμβόλεα αορίστου χρόνου πρόκειται να περάσουν από τις 45 στις 33 μέρες αδείας για κάθε εργάσιμο έτος. Και εάν η επιχείρηση έχει ζημιές τότε ο/η εργαζόμενος/η μπορεί να εξασφαλίσει μόνο 20 μέρες. Επιτρέπεται η απόλυση για απουσία απο την εργασία περιλαμβανομένης της ανναρωτικής δικαιολογημένης απουσίας. Συμπερασματικά, μπορείτε να απολυθήτε τώρα πλέον πολύ πιο εύκολα και πολύ πιο φθηνά. Επισφαλίζουν τα χαρακτηριστικά των συμβολαίων όπως τα συμβόλαια εκπαιδεύσεως και των πρακτικών εξασκήσεων : μόλις μπήκε στο πιάτο και η νεολαία.
Δεν είναι μια λύση για το πρόβλημα της ανεργίας επειδή η αιτία της δεν είναι οι άδειες αλλά το γεγονός οτι οι επιχειρήσεις δεν αναμένουν πωλήσεις, δεν υπάρχει ζήτηση. Τα μέτρα αυτής της μεταρύθμισης μετα δυσκολίας δημιουργούν θέσεις εργασίας και επιιπλέον η δική μας αγορά εργασίας δεν είναι πιο ανελαστική από οτι των υπολοίπων χωρών της Ε.Ε.. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να ξεκινήσουν αποτελεσματικές πολιτικές δημιουργίας εργασίας.
Οι μεταρύθμιση του συνταξιοδοτικού εγκρίθηκε τον Μάρτιο του 2011 με τη συμφωνία των μεγαλύτερων συνδικάτων. Μειώσανε το μέγεθος των συντάξεων καθώς και τον αριθμό των ατόμων που πρόκειται να πάρουν σύνταξη διότι αυξήθηκε το όριο συνταξιοδότησης (απο 65 στα 67 ) και επιμηκύνθηκε η περίοδος υπολογισμού των συντάξεων, και περνάμε στα 38 εργάσιμα έτη για την μέγιστη σύνταξη. Επιπλέον, η ελάχιστη ηλικία για να βγεί κανείς κάποιος στην αναμενόμενη σύνταξη πήγαν απο τα 61 στα 63 χρόνια.
Απο την άλλη υπάρχουν και θετικά σημεία: για την ενίσχυση αυτών που αποσύρονται από την αγορά εργασίας:
μέχρι 2 χρόνια και άνω τον 2 ετών συνεισφορές σε υπότροφους και ερευνητές